Michael Ende
Pisarz, dramaturg, aktor i krytyk. Odrzucony przez niemiecką elitę artystyczną i tak na trwałe wpisał się w naszą kulturę: książki przetłumaczono na ponad 40 języków, sprzedano w ponad 30 milionach egzemplarzy. Trafiły też na listę szkolnych lektur. Fragmenty „Niekończącej się historii” można znaleźć również w polskich podręcznikach. Za swoje książki otrzymał w sumie ponad czterdzieści nagród, w tym w 1981 roku międzynarodową Nagrodę Literacką im. Janusza Korczaka (przyznawaną przez Międzynarodową Unię na Rzecz Książki dla Młodzieży) oraz Nagrodę Lorenzo i Magnifico (1982 r.).
Urodził się 12 listopada 1929 roku w Garmisch-Partenkirchen. Mama, Luise Bartoloma zajmowała się handlem biżuterią, ojciec, Edgar Ende, był znanym i cenionym malarzem surrealistą. Gdy do władzy w Niemczech doszedł Adolf Hitler naziści zaliczyli prace Edgara Ende do „sztuki zdegenerowanej” W 1936 roku otrzymał oficjalny zakaz uprawiania sztuki, a rok później naziści skonfiskowali jego obrazy. Tuż przed zakończeniem wojny 15-letni Michael otrzymał rozkaz zgłoszenia się do „obrony ojczyzny”. Wezwanie podarł i przyłączył się do antyhitlerowskiej Akcji o Wolność Bawarii. Po wojnie Michael chciał wrócić do szkoły, jednak jego rodziców nie było stać na opłacenie dalszej edukacji. Pomoc przyszła z nieoczekiwanej strony. Michael zakochał się. Rodzice dziewczyny nie byli tym zachwyceni, postanowili rozdzielić córkę i Michaela. Zaproponowali więc, że sfinansują jego dalszą naukę, tyle że z dala od Monachium. I tym sposobem Michael w 1948 roku zdał maturę w Waldorfschule w Stuttgardzie. Kolejne dwa lata spędził w szkole aktorskiej, po której występował w różnych teatrach regionalnych jako aktor. W tym czasie działał w studenckim ugrupowaniu Ruch 60 oraz pisał swoje teksty. Dramaty nie zdobyły uznania, jego scenariusz nigdy nie został zrealizowany, natomiast skecze i piosenki pisane dla kabaretów politycznych działających w latach 50-tych w Monachium cieszyły się sporym powodzeniem. Przełom nastąpił w roku 1960, gdy ukazała się jego debiutancka książka „Kuba Guzik i maszynista Łukasz”, za którą już rok później otrzymał Niemiecką Nagrodę w Dziedzinie Literatury Młodzieżowej. Rękopis w ciągu półtora roku odrzuciło dwunastu wydawców. Szczęśliwa dla Ende okazała się trzynastka. Książką zainteresowała się Lotte Weitbrecht i książka ukazała się w jej wydawnictwie Thienemann Verlag w Stuttgarcie. Po nagrodzie i przetłumaczeniu książki na 33 języki, Ende niemal natychmiast napisał kolejną część przygód Kuby Guzika: „Kuba Guzik i Dzika Trzynastka”. Po przeprowadzce do Włoch napisał książki, które przyniosły mu największy sukces. W 1976 roku ukazała się „Momo”, trzy lata później – „Niekończąca się historia”.
Michael Ende zmarł 28 sierpnia 1995 roku w Filderstadt.
